Voor het maandblad OnzeWereld werk ik geregeld mee aan de rubriek ‘Rondje Wereld’, waarin correspondenten vanuit de hele wereld berichten over één thema. Voor juli/augustus was dat thema de vraag: ‘Aan wie neem je een voorbeeld?’ Ik interviewde Delal Seven, daarnaast waren er verhalen uit Mali, Jemen, Israel en Brazilië.
Delal Seven (30, levensmiddelentechnoloog) neemt een voorbeeld aan haar opa en oma
“Mijn opa en oma zijn eigenlijk nooit kind geweest. Oma moest als oudste meisje voor het gezin zorgen vanaf haar twaalfde omdat haar moeder overleed. Opa was altijd ‘de man in huis’: zijn vader vertrok naar de Verenigde Staten toen hij nog klein was. Hard werken zonder te klagen is hun manier van overleven geworden.
Opa en oma komen uit een dorpje in de provincie Bingöl, in het Koerdische zuidoosten van Turkije. Dat is mijn thuis. Mijn vader was leraar in dienst van de staat en voor zijn werk verhuisen we ongeveer jaarlijks naar een ander deel van het land. In de zomer gingen we drie, vier maanden naar Bingöl. Ik draaide altijd meteen mee. Geiten hoeden, op het land werken. Ik genoot daarvan.
Mijn grootouders waren arm, en zeker in het zuidoosten was het leven hard. In de jaren tachtig begon de gewapende Koerdische strijd en toen werd het nog erger. Vele dorpen werden door het leger platgebrand. Het dorp van mijn opa en oma niet, maar er werden wel mensen opgepakt en velden en bossen verbrand. Mijn opa heeft ook een paar maanden vastgezeten. Iedere Koerd was verdacht, en mijn familie werd extra in de gaten gehouden nadat mijn oom zich aansloot bij de PKK.
Ik kan me mijn opa en oma nauwelijks zittend herinneren, ze stonden altijd weer op om iets te gaan doen. Ze moesten wel. Die kracht en onverzettelijkheid is een voorbeeld voor me. Ik heb dat ook, ook al is mijn leven veel makkelijker dan dat van hen. Ik heb kunnen studeren en ik heb nu een baan, maar daar heb ik ook voor moeten strijden. De strijd van mijn volk is ook nog niet voorbij, dat doet me ook pijn.
Mijn oma is vier jaar geleden aan kanker overleden. Ik zie het nog voor me: zij zittend naast mijn opa, haar hoofd op zijn borst rustend, zijn hand op haar hoofd. Ze was zo ziek. Na haar dood heb ik, samen met mijn zusje, mijn opa in huis genomen, hier in Istanbul. Hij kan met zijn eigen handen een huis bouwen, maar niet koken. In de winter is hij bij ons, in de zomer gaat hij terug naar Bingöl en zorgen buren voor hem. Koerdische families vinden het geweldig dat ik nu voor mijn opa zorg. Ze stellen mij zelfs als voorbeeld voor hun kinderen.”
Foto: Serkan Taycan
Recente reacties