Ik ben nog maar kort actief op twitter, maar met de crash van het Turkish Airlines vliegtuig vorige week, heb ik wel wat interessante twitter-ervaring opgedaan. Ten eerste was het wonderlijk te zien dat een paar mensen over de crash twitterden, ik hetzelfde deed en pas tien minuten daarná de twitters met ‘breaking news’ van de BBC en CNN binnenkwamen. Wauw, dacht ik, twitter is inderdaad snel! En nu ik bijna een week later terugkijk, is dat ook zo ongeveer alles: twitter is snel.
Twitter is bijvoorbeeld geen journalistiek, zoals hier en daar wordt gezegd door mensen die blijkbaar niet te veel kaas hebben gegeten van journalistiek. Het viel me meteen al op hoeveel informatie over het ongeluk werd getwitterd alsof het feiten waren. Over het aantal passagiers in het toestel bijvoorbeeld, en over het aantal doden. Vrijwel niemand voegde iets toe als ‘het schijnt’, ‘misschien’, of ‘er wordt gespreculeerd dat’. Ja, nogal logisch, zou je denken: je hebt maar 140 tekens per twitter! Ja, tuurlijk, maar ‘het is nog niet zeker, maar het schijnt dat er geen doden zijn gevallen’ past prima. Twitteraars willen vooral snel zijn, het zijn geen journalisten (tenminste, de meeste niet) en het komt niet in ze op enige nuance in hun twitters aan te brengen. Prima, maar noem het dan geen journalistiek. Als je de eerste bent die iets ziet, ben je simpelweg niets anders dan precies dat: de eerste ooggetuige. En als je toevallig ook een twitter-account hebt, word je een twitterende eerste ooggetuige. Niks mis mee hoor, dat niet.
Door mijn getwitter rondom het nieuws merkte ik ook hoe leuk het is nieuwe ‘volgers’ te krijgen. Nadat ik één keer #schiphol (9 tekens!) in een twitter opnam en er meteen een paar volgers bijkreeg, besloot ik nog een paar twitters de lucht in de slingeren met #schiphol, puur om te kijken of er weer wat volgers bij zouden komen. Ja, het werkte! Twitter is voor een flink deel heel hard ‘Volg mij!, volg mij!’ schreeuwen. En dat is precies wat je moet doen als je geïnteresseerd bent in het dagelijks leven in Turkije en het Turkse nieuws. Ik kan alleen niet beloven dat ik ooit een ‘twitterende eerste ooggetuige’ wordt. Dat immers, is puur toeval, en geen vak zoals de journalistiek.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Ik moet me toch maar eens verdiepen in het twitteren…
Is het trouwens al een officieel werkwoord?