Ik hoopte wel dat het bestond, maar ik had de hoop al een beetje opgegeven. Want elke keer dat ik naar een strand ging, was daar wel een strandtent met keiharde boemboemboem-muziek, en op het strand zaten dan ook nog eens mensen met hun eigen stereo lawaai te maken. Ik wil zelfs wel onthullen dat ik meestal oordopjes meeneem naar het strand om inkomend lawaai tenminste een beetje te dempen. Deze zomer ging ik bijvoorbeeld naar Heybeliada, een mooi eiland dichtbij Istanbul, en terwijl ik naar het strand liep, werd ik al blij: het leek hier wel Stil & Rustig! Maar nee, toen ik over een heuvel kwam, hoorde ik het al in de verte: boemboemboem. Oké, dacht ik, het lijkt erop dat ik maar gewoon moet accepteren dat mijn ideale strand, waar je alleen het geluid hoort van de golven die het strand op rollen, niet bestaat.
Maar het bestaat wel! Ik heb het deze week gevonden! Meerdere zelfs! Ik was met een vriendin uit Nederland en haar ultralieve 3-jarige dochter in de zuid-Turkse provincie Antalya, meer precies in de plaatsjes Patara en Kekova. Er was natuur, zee, zand, golven die rustig kwamen aanrollen op het strand, er waren schildpadden (’s nachts), er waren ezels, vogels, bloemen, en er was stilte (en hordes muggen, maar daar zat ik niet zo mee). Zelfs de strandtent op het strand van Patara was muziekloos, en ze serveerden er oké eten, enorme glazen verse jus en ijskoud bier. De terrasjes in Kekova waren ook al stil, en met een gehuurd vissersbootje belandden we op een nog stiller strandje. Op het mini-strandje stonden een oud Hellinistisch bouwwerk en twee bomen, en dat was dat. Ik zwom in de baai, en wat hoorde ik? Rollende golven? Pruttelende motorbootjes? Niets van dat al. Het enige geluid kwam van het water dat ik al zwemmend met mijn armen en benen verplaatste. Ik zwom een behoorlijk eind, en op het strand, naast ons bootje, stonden Susanne en Laura naar me te zwaaien. Wat fantastisch dat zo’n paradijselijke plek dus wél bestaat!
Recente reacties