Er wordt mij natuurlijk vaak gevraagd of ik Nederland mis nu ik in Turkije woon. Nee, niet het land, maar wel de mensen. Niet Nederlanders in het algemeen (en zelfs minder nu ik ze van een afstandje wat beter heb leren kennen), maar mensen die dichtbij me staan. Mijn familie, die me al veertig jaar kent. Vrienden die ik heb sinds ik puber was, en vrienden sinds tien, vijftien jaar. Mensen die me echt goed kennen.
In Turkije kent niemand me langer dan de tijd dat ik hier ben, en dat is nu vierenhalf jaar. De meeste mensen kennen me zelfs veel korter dan dat. Daarnaast begrijpen Turken mijn achtergrond natuurlijk niet meteen. Dus als ik nieuwe mensen tegenkom, is het altijd behoorlijk wederzijds aftasten. Wat leuke kanten heeft, maar ook moeilijke. En het gaat ook wel eens dramatisch mis.
Nou ja, dramatisch. Niet altijd natuurlijk. Een paar weken geleden had ik wat misverstanden met iemand die ik nog niet zo lang kent, en volgens mij is er een potentiële vriendschap verloren gegaan. Dat was niet zo erg, het was zelfs wel oké, maar tegelijkertijd voelde ik heel duidelijk: ze denkt nu dat ik een hysterisch mens ben. Dat ben ik niet, echt niet, maar vanuit haar perspectief zou het best kunnen dat ze denkt van wel. Het gaf me het gevoel niet gekend te worden. Da’s geen leuk gevoel, vooral niet als er geen mensen direct in de buurt zijn die je goed kennen en waarbij je gewoon jezelf kunt zijn, met al je fouten.
Deze week gebeurde er weer iets. Opnieuw met iemand die ik nog niet zo lang ken, maar het is wel iemand die in korte tijd belangrijk voor me is geworden. Waar ik me niet zo van bewust was, totdat we een avond op stap gingen en ik een paar stomme dingen deed. Ik laat de details hier even weg (sorry ;-)), maar hij liet me weten dat hij boos was en teleurgesteld. Helemaal goed natuurlijk – liever praten dan zwijgen – maar het doet zeer. Misschien overdrijf ik de situatie, maar voor mij voelt het alsof ik een prille en goeie vriendschap om zeep heb geholpen. Hij denkt vast dat ik gewoon geen prettig mens ben, een vrouw die hij volledig verkeerd heeft ingeschat.
Waarom is zoiets moeilijker als je in het buitenland woont? Omdat je geen gezamenlijke basis hebt met de mensen die je ontmoet. Je bent al een buitenstaander, en situaties als deze geven je het gevoel een soort buitenaards wezen te zijn. Ongezien, ongekend, totaal geen onderdeel van het land waar je woont. Ik kan alleen mezelf (en een beetje de omstandigheden) de schuld geven van mijn stommiteit, maar ik mis het dat ik geen automatisch wederzijds begrip heb met iemand hier. Het maakt (potentiële) vriendschappen zo kwetsbaar. Ik wou dat ik het rond kon schreeuwen: ik maak mijn fouten, ik ben niet perfect, maar echt, ik ben oké! Maar ik weet niet eens welke woorden ik moet kiezen om die boodschap in het Turks werkelijk over te brengen, en of ze eigenlijk sowieso wel begrepen zullen worden.
Afgelopen zondag kwam ik terug van twaalf dagen Nederland. Ik mis de gezamenlijke basis en de mensen die me werkelijk kennen even ontzettend.
dat herken ik, vrienden en dierbaren missen als je in het buitenland woont, maar anders dan jij heb ik in venetië/italië zelden geleden onder het soort misverstanden dat jij noemt. toch heb ik er wel degelijk misverstanden meegemaakt en ze behoren vast niet tot het verleden, ze zullen zich nog wel eens voordoen. blijkbaar kijk ik er anders tegenaan dan jij.
en waar ons -jouw en mijn- verschil in beleving nu door komt? misschien deels doordat de cultuurverschillen tussen nederland en italië kleiner zijn dan die waar jij in turkije mee te maken hebt, maar da’s niet het enige.
in italië heb ik zelden gedacht dat misverstanden wel eens veroorzaakt konden zijn door culturele verschillen. ik hield het eerder op wederzijdse onbekendheid – onbekendheid met elkaar, elkaars achtergrond, elkaars gebruiken – en het ontbreken van een gezamenlijk verleden, met te snelle en foutieve conclusies tot gevolg.
volgens kan dat in elke onbekende omgeving gebeuren, daar hoef je de grens niet voor over. mensen van boven de rivieren zou het bv net zo goed kunnen overkomen in maastricht. al komt het daar wellicht minder hard aan omdat de mensen waarmee er wél een gezamenlijk verleden is – vrienden/familie – onder makkelijker handbereik zijn.
geloof me, je bent oké.
Hoi Frederike!
Gelukkig deel ik je ervaringen niet helemaal. Zelf woon ik 6 maanden (april/oktober) in Cesme en de andere 6 maanden in Breda. Mijn vrouw vliegt iedere week op en neer i.v.m. haar werk. Volgens mij zijn er 3 soorten turken: “vervelende” veelal door het geloof vervormde, “oppervlakkige” maar aardige en gastvrije en “echte” oprecht geinteresseerde turken. Het ligt aan jezelf om ze te ontmoeten en te “selecteren”. Ik ben blij te kunnen zeggen dat ik na de 4 seizoenen dat ik hier nu woon, zeker 2 echte turkse vrienden heb.
Wel deel ik je mening over nederlanders, zeker als je daar van een afstandje naar kijkt. Groetjes, Peter
Frederike.
Naast het elkaar goed kennen, spelen een bepaalde persoonlijkheidstructuur (bijv. narcistisch, is niet of heel moeizaam aan te spreken op zijn/haar fouten en niet of nauwelijks geinteresseerd in de ander) en cultuur zowel in het buitenland als hier mee.
Ik kom hier in Brabant “de” Turkse cultuur ook tegen. Als ik aan een Turkse buurman op oude jaar vraag, wanneer hij (vlak voor mijn deur) gaat knallen om mijn doodsbange hond op tijd uit de tuin op een velige plek te leggen, krijg ik een reactie als: wie denk jij wel dat je bent? Waarmee ik niet wil zeggen dat je daar persé Turk voor hoeft te zijn.
Cultuur heeft nou eenmaal invloed op het kijken naar en benaderen van de ander.
Als een prille vriendschap fout loopt, wat heel pijnlijk kan zijn, hoeft dat absoluut niet aan jou te liggen. Fouten mogen daarbij geen rol spelen. Wel hoe je totaal/echt bent. Wil hij dat weten? Blijkbaar niet. En dát doet pijn.
Ik ervaar het ook als een essentiele voorwaarde voor “geluk” dat je mensen om je heen hebt die je door en door kennen en door wie je op de juiste waarde geschat wordt.
Frederike, leuk dat je zo open communiceert. Wordt gewaardeerd.
Anna
het erge is,…sorry, wil je niet ontmoedigen….ik heb die misverstanden na 14jaar turkije soms nog wel eens…ook al noemt iedereen me een halve turk, of meer turk dan wij (compliment? of juist niet) ik blijf ondanks alles die hollande meid met dat verleden!!snap t errrug goed!!
Mooie openhartige column en zeker herkenbaar. Denk dat het ook veel te maken heeft met de oppervlakkigheid van veel Turken. Met directheid hebben ze moeite omdat ze zelf veelal liever om de waarheid heen draaien. Voeg daarbij het soms krampachtige gedrag tussen mannen en vrouwen en de basis voor misverstanden is al gelegd, zeker als je een zelfverzekerde vrouw bent met een uitgesproken mening.
JOlanda, JOlanda toch… onze “oppervlakkigheid” en de “waarheid ”
over welke oppervlakkigheid en de waarheid heeft u het over?
TUrkse zelfverzekerde vrouwen worden in de Turkse gemeenschap gewaardeerd cq gerespecteerd!
misschien kunt u proberen om met een minder denigrerende toontje te spreken, wellicht dat dat ander smaakje oplevert.