Foto’s, ik krijg verzoeken om foto’s van Istanbul in de sneeuw. Het heeft behoorlijk gesneeuwd de afgelopen dagen en het sneeuwt nog steeds lekker door, dus de verwachtingen zijn hooggespannen: foto’s van moskeeën bedekt met een laag sneeuw, prachtig witte oude stadsdelen, nauwe straatjes waar de sneeuw romantisch neerdwarrelt.
Maar dat winterse Istanbul bestaat niet. Tenminste, ik heb het niet gezien, terwijl ik toch aardig heb rondgezworven door de stad. Met mijn fotocamera in de aanslag, want ook ik dacht dat ik wel even wat prijswinnende plaatjes zou schieten (ahum). Maar er is te veel verkeer, er wordt te veel gestrooid, er lopen miljoenen mensen altijd maar door over de versgevallen sneeuw, er is te veel stadswarmte, uitlaatgassen, te veel van alles wat het winterse plaatje om zeep helpt. Wat niet wil zeggen dat ik niet geniet natuurlijk. Ik zat in de bar van het Istanbul Modern, museum voor moderne kunst, en zag het uitzicht over de Marmara Zee verdwijnen achter een steeds dikker gordijn van sneeuw, tot ik alleen nog vogels zag en de boot uit Kadiköy die langzaam opdoemde in de witte lucht. Ik liep door Üsküdar terwijl de sneeuw langzaam op me neerkwam. Ik winkelde in Istiklal Caddesi met de striemende sneeuw in mijn gezicht, en zag de moeite die winkeliers doen hun klanten veilig de winkel in te loodsen: ze halen voortdurend een grote trekker over de stoep, leggen grote stukken karton op de drempel, of handdoeken, of gewoon een kilo zout. Ik zat op de boot en zag buiten helemaal niets – en was blij dat de kapitein blijkbaar wel goed zicht had. Ik kwam door het toeristische gebied met Topkapi Paleis, de Blauwe Moskee, Aya Sofia: ik zag geen sprookjesachtige witte gebouwen, wel toeristen die genoten of juist mokten om de sneeuw. Istanbul: je moet het niet willen vastleggen, je moet er met beide benen middenin staan.
Recente reacties