Voor Opzij schreef ik onlangs een artikel over discriminatie van vrouwen met een hoofddoek op de Turkse arbeidsmarkt. Omdat de verkiezingen eraan komen, interviewde ik de enige parlementskandidate met een hoofddoek die kans maakt ook werkelijk gekozen te worden, Aynur Bayram in Ankara. Ze heeft zelf op allerlei manieren de moeilijkheden ervaren die je kunt hebben als hoogopgeleide gehoofddoekte vrouw die carrière wil maken. Het leek me logisch ook eens te bellen met een vrouwenorganisatie die zich richt op vrouwen en arbeidsmarkt, om hen te vragen naar hun standpunt. Wat doen zij om de situatie te verbeteren? Helaas: ik kwam bedrogen uit.
En het begon zo soepeltjes. Ik belde Kagider, een bekende organisatie voor vrouwelijke ondernemers. En werd al snel teruggebeld door hun secretaris-generaal, Yesim Müftüler Seviğ. Ik had mijn vragenlijstje klaar, uitgesplitst naar twee groepen die mogelijk interessant zouden zijn voor Kagider. Eén: vrouwen die obstakels tegenkomen in hun ondernemerschap doordat ze een hoofddoek dragen. Twee: vrouwen die misschien wel hoofddoekdraagsters als werknemer zou willen aannemen, maar er huiverig voor zijn omdat ze niet weten hoe hun klanten en relaties erop zullen reageren. Stomverbaasd was ik toch wel, dat Kagider over beide groepen helemaal niets te zeggen had.
Beleid
Dus daar zat ik met mijn vragenlijst. Maar natuurlijk kwam er meteen een hele rij nieuwe vragen bij me op. Zien ze discriminatie van vrouwen met een hoofddoek op de arbeidsmarkt niet als probleem? Krijgen ze geen vragen van vrouwen over dit onderwerp? Zouden ze er geen beleid over moeten ontwikkelen, of er desnoods slechts een statement over moeten uitbrengen?
In het kort was het antwoord: ‘Nee.’ En aan de ene kant begreep ik het wel, toen Yesim uitlegde hoe Kagider werkt: ze ontwikkelen projecten en beleid gebaseerd op vragen die ze van leden krijgen. En feit is: ze krijgen hier simpelweg geen vragen over. Ze kon niet precies uitleggen waarom niet. Speelt het gewoon geen rol? Of hebben ze geen ondernemers met hoofddoek onder hun leden die mogelijk hun steun nodig hebben?
Al snel praatten we in kringetjes. Ik zei dat het nogal logisch was dat ze er geen vragen over krijgen als ze zelf geen enkele aandacht aan het onderwerp besteden. Waarop zij zei dat ze dat echt alleen kunnen doen als hun leden aangeven dat belangrijk te vinden. Waarop ik weer zei dat het voor een vrouw met hoofddoek allicht niet zo relevant is lid te worden van een club die zich niet uitspreekt over een kwestie die voor haar mogelijk belangrijk is. Waarop zei weer zei… enzovoorts.
Prioriteit
Prachtig natuurlijk, dat Kagider goed naar haar leden luistert. Aan de andere kant, is het niet juist ook een taak van een NGO om ontwikkelingen te signaleren in de maatschappij die belangrijk kunnen zijn voor hun (potentiële) leden en er hun licht over te laten schijnen? En dan heb ik het niet alleen over vrouwen met een hoofddoek, maar over elk onderwerp dat mogelijk relevant kan zijn voor ondernemende vrouwen. Alleen prioriteit geven aan mensen die je al representeert, leidt onherroepelijk tot een in zichzelf gekeerde organisatie.
Niet dat ik denk dat dat dreigt hoor, voor Kagider. Ze hebben net een groot project gelanceerd om meer voet aan de grond te krijgen in regio’s waar ze nog niet goed vertegenwoordigd zijn. Dikke kans dat ze dan vanzelf worden geconfronteerd met kwesties die minder of niet spelen in de grootste steden. Ik ben benieuwd welke nieuwe onderwerpen hun aandacht gaan krijgen. En wat voor nieuwe leden dat gaat opleveren!
Recente reacties