‘Er zijn mensen’, las ik in een verklaring van de organisatoren van een twitter-protest, ‘die niet bang zijn hardop te zeggen dat ze het niet eens zijn met de manier waarop de premier het land runt.’ Een intrigerende zin.
Maar laat ik eerst even vertellen wat dat protest inhield. Gisteren twitterden veel Turken de hele dag, en vooral ’s avonds vanaf negen uur, tweets met de ‘hashtag’ #notayyip. Een hashtag is een woord dat je aan een tweet toevoegt inclusief het symbooltje #, en het wordt gebruikt om tweets over een bepaalde gebeurtenis of een bepaald onderwerp te volgen. Tayyip is de voornaam van premier Erdogan, dus #notayyip betekent dat de Turken die die hastag gebruiken niet blij zijn met Erdogans leiderschap, op z’n zachtst gezegd. Door met zo veel mogelijk mensen rond dezelfde tijd dezelfde hashtag te gebruiken, kun je in het lijstje van tien meest gebruikte hashtags ter wereld komen, de zogeheten ‘world wide trending topics’. Door dat te proberen, wilde deze groep Turken zowel in Turkije als wereldwijd aandacht trekken voor hun afwijzing van het beleid van Erdogan.
Ik vroeg me meteen af waarom de bedenkers van de actie het nodig vonden expliciet te zeggen dat er mensen zijn in Turkije die niet bang zijn de premier te bekritiseren. Zijn er dan mensen die daar echt bang voor zijn, en waarom dan? Ik vroeg eens rond op twitter met de hashtag #notayyip, maar veel antwoord kwam er helaas niet.
Iets algemeens zeggen over de deelnemers aan het protest is dus onmogelijk, maar de reacties die ik wel kreeg, concludeer ik dat het niet zozeer om angst gaat, maar om mensen die het gevoel hebben niet genoeg gehoord te worden. Een gevoel dat misschien hoort bij een ladn dat steeds verder gepolariseerd raakt.
Ik volgde #notayyip ongeveer twee uur lang gisteravond. Iedereen voegde een reden toe waarom hij of zij tegen Tayyip was. Ik heb gefronst en gelachen: mensen noemden bijvoorbeeld Tayyips pogingen de media te beïnvloeden, zijn Islamitische achtergrond, de manier waarop hij omging met de aanval van Israel op de Turkse boot die onderweg was naar Gaza, en allerlei andere dingen die ik hier achterwege laat omdat je de Turkse politiek beter moet kennen om de geintjes te begrijpen. Overigens snapte ik er zelf ook heel wat niet: er werd veel gepost, het ging snel, en twittertaal is soms zo verkort dat ik er geen touw aan vast kan knopen in het Turks.
Uiteindelijk is de poging in de world wide trending topics te komen mislukt. De hashtags die werden gebruikt om te twitteren over het potje voetbal Paraguay-Japan bleken onverslaanbaar.
Mocht je dit lezen en toevallig zelf meegedaan hebben aan de actie, laat dan vooral in het reactieveld hieronder even weten waarom je meedeed. Dank!
Tayyip Erdogan is het beste wat Turkije overkomen is. Wat had je liever? Welke partij had het beter gekunt? Kijk naar het verleden en huiver.
Tayyip is een islamist. Er is geen democraat.
De democratie in Turkije is onder Erdogan zo veel bevorderd dat je 10 ‘middelmatige premiers’ nodig hebt om hetzelfde succes te bereiken.
Alleen al te denken hoeveel politieke taboes er bestonden in Turkije 15 jaar geleden.